Vannacht was ik weer van dienst om de vrije dag van de nachtwaker over te nemen in de pousada en daarom was ik om 7u al uit de veren! Eerste opdracht koffie maken en dan mijn eerste tas van dit verkwikkende zwarte drankje met mijn eerste sigaret en dan ben ik wakker! Nog geen vijf minuten later telefoon van Marie Isabel (de cachaca maakster) wanneer we nu eindelijk konden leveren, ze zit blijkbaar echt zonder werk want dit was al de derde keer in vijf dagen dat ze belt. Gisteren had Marcelo, onze vaste man boven op de berg, me ook al gebeld dat ze een serieuze hoop klaar hadden en dat ik best zo snel mogelijk transport regelde. Al drie dagen ben ik met een vroegere vertouwenspersoon van Martin aan het bellen om een vrachtwagen geregeld te krijgen: na een telefoontje zei hij me "ik ga het regelen, bel je dadelijk terug" Ondertussen in de pousada maar hopen dat de vertrekkende kamer snel wakker is om de afrekening te maken, zodat ik weg kan!
Snel met de auto naar boven want de vrachtwagen zou daar al moeten zijn! Onderweg stond er eentje aan de kant geparkeerd, zou hem dat zijn? Boven aangekomen stond er een vrachtwagen-chauffeur-uitziende man te wachten op Marcelo (hadden ze hem zo meegdeeld) Hij kon niet naar boven, te glad, te veel modder, ... Samen met de ondertussen aangekomen Marcello hebben we hem eens uitgelachen en zijn we mee naar beneden gewandeld om hem te helpen, eigenlijk kwam het neer op hem aan te moedigen en een paar keer schreeuwen: GAS GEVEN.
Na een half uurtje waren de per 15 a 20 met gras samengebonden rietsuiker stokken geladen en vertrokken we richting Marie Isabel. Daar zagen ze ons echt graag komen, onmiddellijk bij aankomst werden de werkkrachten in stelling gebracht en de machines opgestart. De eerste bussel die we loste ging regelrecht de pers in. Na het lossen gaf het ons toch enige voldoening dat de eerste vracht gelukt was, op naar de volgende!
